Ik werk nu ruim 3,5 jaar bij Impuls, de organisatie voor Welzijn in Oldenzaal. Begonnen op het secretariaat, ben ik daar in aanraking gekomen met het sociaal werk. Onder andere door mijn werkzaamheden als spreekuurhouder binnen het Sociaal Team. Werk dat ik erg interessant vond en waar ik meer van wilde weten. Meer in wilde betekenen. Daarnaast kom ik zelf uit een bijstandssituatie, waarin ik soms best vragen had, maar miste ik de hulp bij de dingen die ik tegenkwam. Ik wist ook niet waar ik dit kon vinden.
Eenmaal werkend voor Impuls, werd naast de interesse ook mijn gevoel, dat ik mijn ervaring in kon zetten om anderen te helpen, steeds sterker. Met de wens om nog meer zichtbaar en toegankelijker te worden als sociaal domein, waardoor mensen de weg naar je vinden. En bij je kunnen komen met alle vragen. Zonder dat er oordeel is. Iedereen is uniek. Belangrijk voor mij is, om alles bespreekbaar te kunnen maken en van daaruit te kijken naar oplossingen.
Een mooie wens, die ik heb kunnen omzetten naar de praktijk. Op het secretariaat werkte ik ook altijd erg fijn en met veel plezier, maar ik doe nu iets waar mijn hart nóg meer in zit. Dit geeft enorm veel voldoening om mensen echt te horen, een luisterend oor te bieden en van daaruit te kunnen helpen.
Dat kan zijn door ze te verwijzen of door zelf actie te ondernemen en ze te actief te ondersteunen.
Ik dacht wel eens vaker, ik wil me gaan scholen omdat dit vroeger niet gelukt is. Maar ik wist nooit echt in welke richting. Nu kan ik mijn hart volgen. Doen wat klopt. Het voelt daarom ook wel een beetje als een roeping en ik zie het echt als een kans om dit nu wel te kunnen doen. Door mijn werk bij Impuls en de scholingscheque van Twents Fonds voor Vakmanschap werd het ook mogelijk om het te doen.
In juni volgend jaar, ben ik klaar met de opleiding. Ik werk parttime en als mijn dochter op school zit, heb ik ruimte om te leren. Door Corona doe ik alles via e-learning. Het is veel werk, maar ik kan het goed aan allemaal. Impuls was gelijk enthousiast over mijn scholing. Mijn stage, die nodig is voor mijn opleiding, kon ik gelukkig ook hier lopen, wat het allemaal makkelijker combineerbaar maakt. Met mijn stagebegeleider en leidinggevende heb ik goede gesprekken gevoerd, waarin we gekeken hebben hoe alles werkte, welke opdrachten er zijn en hoe dit in de praktijk vorm kon krijgen.
Zonder deze support en de scholingscheque had ik de stap nu niet kunnen zetten. Ook moest ik wel iets in mezelf overwinnen. Toch wat onzekerheid of ik het wel zou kunnen. Je voelt doordat je ouder bent wel meer de druk dat je het ook goed wilt doen en het wilt halen. Helemaal omdat je een cheque ontvangt. Maar ik dacht ook: Dit is mijn kans om te doen wat ik voel! Die krijg ik niet weer. Als ik het niet probeer, weet ik het nooit. En als iets niet in één keer goed lukt of ik doe er een jaar langer over, is het ook goed. De lat lager leggen heeft mij geholpen om de onzekerheid te overwinnen. Toen ik eenmaal de beschikking ontving, dat ik met de opleiding kon beginnen, gaf me dat ook de bevestiging dat er in mij werd geloofd. Je krijgt een scholingscheque niet zomaar. En dat stimuleerde enorm. Het vertrouwen dat ik hiermee kreeg gaf mij echt het zetje om er zelf ook in te geloven. In mezelf te geloven. Waardoor ik voelde dat me dit ging lukken, door mezelf de ruimte te geven deze kans aan te pakken. Dat het klopte, dat dit gewoon niet meer mis kon gaan.
En dat blijkt. Want de opleiding gaat heel goed. En ik werk al op de plek waar ik straks na de opleiding kan blijven werken. Ik voel nu al heel veel voldoening en ben trots dat het me lukt.
